Jak pomóc dzieciom nadpobudliwym?

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 26, maj 2013 09:58

Dzieci nadpobudliwych jest coraz więcej, przysparzają wiele zmartwień rodzicom, nauczycielom. Jednak najwięcej kłopotów mają same ze sobą. Jak im pomóc? Jak z nimi postępować? Oto kilka zasad postępowania z dzieckiem nadpobudliwym:

• Należy umożliwić dziecku swobodny ruch, by mogło się wybiegać. Takie dzieci mają zwiększoną potrzebę ruchu. Jeśli biega, jest niespokojne – nie oznacza to, że nie chce słuchać rodziców, ale wskazuje na konieczność fizjologiczną. Dziecko nadpobudliwe ma bowiem podwyższony tzw. tonus mięśniowy (napięcie mięśni), który domaga się wyzwolenia w ruchu.

• Należy podzielić obowiązki, które dziecko ma do spełnienia, na konieczne i mniej ważne. A zatem odróżnić rzeczy, które będziemy egzekwować i te, które możemy tolerować, patrząc na nie „przez palce”.
• Nie należy upominać dziecka z powodu jego żywości, zaniechać uwag typu: nie skacz, nie wierć się, nie kop nogami, siedź spokojnie, nie biegaj. Koniecznie natomiast należy zabezpieczyć możliwość uprawiania sportu – pływania, biegania, piłki nożnej, koszykówki. Po treningach dziecko na pewno będzie w domu spokojniejsze.
• Należy bawić się z dzieckiem lub przynajmniej organizować jego zabawę. Dziecko z całą pewnością na całe życie zapamięta szczęśliwe chwile, gdy rodzice znaleźli dla niego czas i bawili się razem z nim.
• Należy wyeliminować pośpiech – rano budzić go wcześniej, by zdążyło przed szkołą umyć się i spokojnie zjeść śniadanie. Ponaglanie: pośpiesz się, rób to szybciej, masz na to tylko 5 minut, zaraz spóźnisz się do szkoły – dezorganizuje działanie dziecka, zwiększa zdenerwowanie jego i rodziców.
• Nie wolno na siłę przełamywać uporu. układ nerwowy dziecka nadpobudliwego ma mniejszą odporność. Wszelkie drastyczne środki wychowawcze – kary fizyczne, agresja słowna dorosłych, krzyki, długie dyskusje i strofowanie – wzmagają pobudliwość układu nerwowego i doprowadzają do nasilania się objawów.

Opracowanie: Aneta Wiśniewska

• « poprz.
• nast. »